Uitlaat leed
Mensen die nog nooit bij mij op visite zijn geweest dachten altijd dat wij heerlijk buitenaf wonen in een prachtige boerderij met veel ruimte voor de honden. Helaas is dat niet zo. We wonen gezellig in een woonwijk met buren om ons heen. Op zich mogen we niet klagen, maar dromen over een prachtig boerderijtje met een lap grond mag toch? Wie weet ooit in de toekomst als er een gulle sponsor zich vrijwillig aanbiedt. Of we eens een dikke prijs in de loterij mogen winnen in plaats van een beker ijs of stroopwafels.
We wonen in een buurt waar veel honden leven. En ondanks dat ik echt een hondenliefhebber ben, kan ik mij zo enorm irriteren aan die beesten. Of eigenlijk hun baasjes. Waarom mag een Cocker Spaniel van ‘s morgens 7 uur tot ‘s avonds laat blaffen? Honden lopen los bij ons achter en dagen onze honden uit door onder de deur van de poort te komen snuffelen. Soms hebben ze het lef om dan ook nog tegen de schutting aan te zeiken. En wij moeten onze honden in bedwang houden en er voor zorgen dat ze geen overmatig geluid produceren. Ik denk dat we het wel prima doen zo, maar ik snap heel goed dat onze honden zo nu en dan net zo gefrustreerd zijn als mij.
Onze honden moeten uitgelaten worden hier in de wijk, heel burgerlijk, of ik moet ze in de auto stoppen en op zoek gaan naar een plekje waar ze ongestoord hun gang kunnen gaan. Uitlaten is voor mij een noodzakelijk kwaad, het is puur functioneel bedoeld. Ik zal dan ook niet 3 uur gaan wandelen ofzo. Met een balletje gooien heb ik in het verleden teveel narigheid meegemaakt. Honden die tegen elkaar aan knallen en er weer een knokpartij uitbreekt om dat kutballetje. Of gebroken tenen of andere blessures. Nee, uitlaten is puur functioneel, plassen poepen, een beetje snuffelen en gras vreten. En als ik zie dat ze klaar zijn gaan we weer naar huis. Ze kunnen hun energie kwijt in de trainingen.
Hier in de buurt moeten de honden aan de lijn lopen. Ik heb Ferdi overigens altijd aan Flexi rollijn lopen. Dat betekend voor hem uitlaten. Een vaste lijn betekend voor hem werken.
Behalve in de uitlaat-ren. Dat is een stuk veld wat afgezet is met een hekwerk en er staat een bankje voor de baasjes. Geen boom of paaltje waar een reu zijn vlaggetje uit kan zetten. Hele kuddes mensen verzamelen zich in die ren. Met honden in allerlei soorten en maten. Prachtig toch? Nou neeee..... Ze verwachten nog steeds dat iedere hond met elkaar overweg kan. Prima, maar niet met die van mij. Als ik dan met mijn roedel in de ren zit, komen er doodleuk mensen aangelopen met hun onopgevoede hond en willen deze zo door het hek heen knallen de ren in. Meestal kan ik ze, voordat ze überhaupt de klink van het deurtje hebben aangeraakt, ervan overtuigen dat het geen strak plan is om hun keffer in mijn roedel te laten. “Ja maar hij doet niks hoor” is de meest gehoorde reactie. “Ja maar die van mij wel” zeg ik dan tegenwoordig. Hahahaha, de reacties zijn dan om te gieren!
De weg van en naar de ren toe is vaak ook een hele uitdaging. Mijn honden zijn sociaal en luisteren prima in hun vrije tijd. Behalve 1, die heeft wat andere ervaringen in de loop der jaren opgedaan waardoor deze iets aan de scherpe kant is op straat. Ik zie meestal wel op tijd dat er een andere hond in de buurt loopt. Ik ga dan netjes aan de kant om deze vriendelijk te laten passeren.
Laatst liep er een vrouwtje met een Shi Tzu op de stoep. Deze schiet vooruit naar het einde van de rollijn zo de straat op en begint behoorlijk te keffen naar mijn honden. Mijn kleine keffer reageert hier op, want dat mogen keffers doen, toch? De reactie van deze mevrouw was: “zie je nou Fifi, dat krijg je er van, hopelijk leer je hier van”. Waarop ik dus zei “nou mevrouw, uw Fifi heeft vandaag wel geluk hoor. Nu is het een mede kleine keffer die op deze uitdaging ingaat, de volgende keer is een grote hond uw hondje zat en dan is er geen Fifi meer”. Ik denk dat ze het thuis even heeft laten bezinken, want de keer erop dat ik haar tegenkwam, hield ze netjes haar hondje kort bij.
Er loopt hier ook een man rond met 2 oudere Duitse Herders die beweert dat zijn honden steengoed luisteren. Het is dan jammer om te zien dat deze honden blaffend om een oude man met een rollator rennen en totaal niet luisteren naar het commando HIER wat minstens 10 keer geroepen wordt door deze meester africhter. “Ja maar ze doen niks hoor”... Waar is je respect gebleven? Je verstand? Kom op zeg!
Of die meneer met zijn Golden Retriever en Weimaraner, zo enorm nonchalant. De Golden lijkt al wat ouder en sjokt kalm mee. De Weimaraner daarentegen loopt de boel behoorlijk op te naaien. En regelmatig loopt deze los. Steekt zelf de straat over om vervolgens mijn hond maar eens even op te zoeken. Meetal roep ik naar deze iets wat afwezige man dat hij en zijn hond weer geluk hebben gehad. Weer had ik mijn hond wel aangelijnd en onder controle, of er kwam toevallig weer geen auto de hoek om gereden. Uiteraard krijg ik een ongeïnteresseerde reactie van deze man, alsof het hem toch geen snars interesseert. Snapt hij het echt niet, of wilt hij het niet snappen?
Ik moet ook zeggen dat ik vaak leuke reactie krijg. Het is voor hun waarschijnlijk een mooi gezicht hoe 3 Mechels en een keffer netjes meelopen en bij de stoep gaan zitten en wachten tot ik zeg dat ze weer mogen lopen. Voor mij niet meer dan normaal, denk ik dan.
Zelfs meegemaakt dat ze van hun fiets afstappen om ons tafereel te aanschouwen.
Tja, had ik maar dat boerderijtje in de middle of nowhere, geen last van anderen en de anderen geen last van mij. Wie droomt er nou niet van om onbezorgd zo te kunnen leven met je honden.
Tot de volgende ronde!
